Dostałam ostatnio pytanie, w jaki sposób opisać coś, co tak właściwie nie jest „książką”. Nie ma przecież fabuły, bohaterów, ani dialogów. Nie ma ciągu zdarzeń, który dałoby się obiektywnie ocenić. W jaki sposób mówić o czymś, co tak właściwie jest publikacją zbudowaną z innych książek? Czy ma to sens? Czy fanom Heartstoppera jest to w ogóle potrzebne? Przecież wielu z nich i tak zna tę serię jak własną kieszeń.
Kiedy zobaczyłam zapowiedź polskiego wydania „Bloom” byłam więcej niż zaskoczona. Wielokrotnie wspominałam w swoich social mediach o tym, że to naprawdę wartościowa historia, której należy się miejsce na naszym polskim rynku. Wiedziałam, że jeśli faktycznie ktoś zdecyduje się ją wydać, będę pierwszą osobą, która stanie do walki o patronat. To jedna z tych książek, na których naprawdę mi zależy. Wciągających, ważnych i niesamowicie ciepłych.
Powiedzieć, że byłam zaintrygowana tą książką, to jak nic nie powiedzieć. Motyw teatru nie przewija się zbyt często na łamach powieści, zwłaszcza tych, które są na pograniczu osadzonego w ówczesnych czasach romansu. Jakby tego było mało, śledziłam konkurs na „teatralną” okładkę, jaki postanowiło zorganizować wydawnictwo. Kibicowałam uczestnikom, liczyłam, że wygra projekt, który faktycznie odda klimat powieści. Czy się udało? Po lekturze mogę stwierdzić, że tak. Nie jest to jednak grafika, która faktycznie sugeruje, co dokładnie pojawia się w książce. Zakładam, że wiele osób (podobnie jak mnie) zaskoczy jej treść. Ale, ale… Nim zdecydujecie, czy sięgnąć po „Nie rób scen, Flora”, zajrzyjcie, proszę, do dalszej części recenzji. Myślę, że jest o czym opowiadać.
