.jpg)
Książka Klaudii Muniak to trzecia świąteczna książka, po którą sięgnęłam tej zima. To też moja druga książka od tej konkretnej autorki. Pierwszą było „Wszystko, czego nie zrobiliśmy razem”. Nie ukrywam, że nie było nam z tą powieścią po drodze, więc finalnie rozstałam się z nią bez żalu, ciesząc się, że to już koniec. Po drugą część londyńskiej serii już nie sięgnęłam. Obawiałam się, że moja opinia na jej temat, będzie taka sama, jak w przypadku pierwszej.
„Siedmiu mężów Evelyn Hugo” to książka, która pojawiła się u nas w Polsce w 2019 roku i od razu rozkochała w sobie wielu czytelników. Uwiodła ich z niemalże tak samo wielką gracją, z jaką robiła to tytułowa bohaterka powieści. Evelyn Hugo: piękna, utalentowana i niezwykle charyzmatyczna kobieta. Dziewczyna potrafiąca odnaleźć się w każdej sytuacji. Niezwykle zagubiona dusza towarzystwa. Gwiazda, która imponowała całemu światu, skrywając jednocześnie wiele zdumiewających sekretów. I wreszcie… żona. Partnerka nie jednego, nie dwóch, lecz siedmiu mężczyzn. Jak to możliwe, że miała tak wielu mężów? Czy ich kochała, czy może chodziło o coś więcej? Jaka tajemnica ciągnęła się za uwielbianą przez Hollywood gwiazdą? Jak skończyła się jej niezwykła historia?
Moja głowa musuje od pięknych słów, czuję się tak, jakby zamiast krwi, w moich żyłach płynęła oranżada. Nieopodal, na kwiecistej podstawce, stoi parująca herbata. Pływają w niej cukrowe śnieżynki. Wirują na brązowej tafli, niczym tancerka unosząca się na srebrzystych baletkach. Dziewczyna tańczy, układając dłonie na połach zaczarowanego tiulu. Brokat spływa po jej ramionach, sypie się niczym cukrowy deszcz. Po królewskiej sali niesie się zapach pierników, słodkiej wanilii i puszystego lukru.
„Luienna. Bal w Trewill” to jedna z tych książek, których powstawanie śledziłam od samego początku. Obserwowałam pracę autorki, to, z jakimi pieczołowitością i sercem podchodziła do swojej najnowszej opowieści. Skupiała się na każdym drobiazgu, na wszystkim, co mogło pomóc w tym, aby „Luienna” była idealna. Aby czytelnicy, którzy wezmą ją do rąk, westchnęli z zachwytu.
Czy się udało?
Uwielbiam święta. Choć moją ulubioną porą roku jest jesień, to właśnie zimie oddaje zawsze całe swoje zakurzone serce. To okres radości i niecierpliwego wyczekiwania. Czas, w którym mieszają się czerwień bombek, zieleń drzewek i złoto choinkowych łańcuchów. Choć świat coraz szybciej zalewają ciemności, wcale nie robi się ciemno. Zaczynają palić się światła. Tańczą płomienie świec, migocą lampki choinkowe, gwiazdy o wiele dłużej pozostają na niebie. Pod stopami skrzy się puszysty śnieg. Jego pękanie, przywodzi na myśl trzask wrzucanych do kominka gałęzi. Tej zimy będzie mi się kojarzył z czymś innym. Z pewną wartościową, świąteczną nowelką.
Zacznijmy może od przedmowy, bo tak się składa, że o tej konkretnej książce mam do powiedzenia tyle, że nie obejdzie się bez choćby najkrótszego wstępu. O „Lightlarku” i jego autorce było głośno już na pewien czas przed oficjalną premierą książki. Czy zamierzam wnikać i analizować wszelkie dziwne plotki, jakie pojawiły się względem tej historii i samej Alex Aster? Nie. Oceniam teksty, nie ich autorów. Nie będę jednak ukrywała, że wszystko to, co działo się wokół tej publikacji na przestrzeni ostatnich miesięcy, przyczyniło się do wzrostu mojego zainteresowania. Zaintrygowały mnie zwłaszcza komentarze, że książka jest gloryfikowana na wyrost, bo w rzeczywistości daleko jej od ideału. Zaczęłam zachodzić w głowę, czy „Lightlark” to jedna z tych książek, które swoją popularność zawdzięczają nie tyle fantastycznej fabule, ciekawym bohaterom czy szokującym zwrotom akcji, ile sławie samego autora. Alex Aster to jedna z popularniejszych użytkowniczek mediów społecznościowych. Niektóre z jej filmików mają po kilka milionów wyświetleń, ludzie chętnie ją obserwują. Nic więc dziwnego, że chętnie zaczęli też obserwować jej drogę do wydania „Lightlarku”. Książki, o której jeszcze przed premierą było tak głośno, że prawa do jej tłumaczenia zaczęły sprzedawać się jak świeże bułeczki. Nie oszukujmy się, każdy autor marzy o takim rozgłosie, a każdy wydawca, o tak rozchwytywanym tekście, który mógłby sygnować własnym logotypem.
Dostałam ostatnio pytanie, w jaki sposób opisać coś, co tak właściwie nie jest „książką”. Nie ma przecież fabuły, bohaterów, ani dialogów. Nie ma ciągu zdarzeń, który dałoby się obiektywnie ocenić. W jaki sposób mówić o czymś, co tak właściwie jest publikacją zbudowaną z innych książek? Czy ma to sens? Czy fanom Heartstoppera jest to w ogóle potrzebne? Przecież wielu z nich i tak zna tę serię jak własną kieszeń.
Kiedy zobaczyłam zapowiedź polskiego wydania „Bloom” byłam więcej niż zaskoczona. Wielokrotnie wspominałam w swoich social mediach o tym, że to naprawdę wartościowa historia, której należy się miejsce na naszym polskim rynku. Wiedziałam, że jeśli faktycznie ktoś zdecyduje się ją wydać, będę pierwszą osobą, która stanie do walki o patronat. To jedna z tych książek, na których naprawdę mi zależy. Wciągających, ważnych i niesamowicie ciepłych.
Powiedzieć, że byłam zaintrygowana tą książką, to jak nic nie powiedzieć. Motyw teatru nie przewija się zbyt często na łamach powieści, zwłaszcza tych, które są na pograniczu osadzonego w ówczesnych czasach romansu. Jakby tego było mało, śledziłam konkurs na „teatralną” okładkę, jaki postanowiło zorganizować wydawnictwo. Kibicowałam uczestnikom, liczyłam, że wygra projekt, który faktycznie odda klimat powieści. Czy się udało? Po lekturze mogę stwierdzić, że tak. Nie jest to jednak grafika, która faktycznie sugeruje, co dokładnie pojawia się w książce. Zakładam, że wiele osób (podobnie jak mnie) zaskoczy jej treść. Ale, ale… Nim zdecydujecie, czy sięgnąć po „Nie rób scen, Flora”, zajrzyjcie, proszę, do dalszej części recenzji. Myślę, że jest o czym opowiadać.
O Księżycowym mieście zostało już powiedziane naprawdę wiele. Zakładam, że wszystkie recenzje, które miały się pojawić, już się pojawiły, więc jak taka wisienka na torcie, albo ostatni orzeszek w opakowaniu mieszanki studenckiej przychodzę, aby wtrącić swoje trzy grosze na temat tej historii. Nie będę bowiem ukrywać, że przeczytanie „Domu nieba i oddechu” zajęło mi mnóstwo czasu. Nie potrafiłam sięgnąć po te książki, a kiedy już to robiłam, ciągle odbiegałam od nich myślami. Czy to oznacza, że kontynuacja przygód Bryce i Hunta mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie. Tyle że… no właśnie. Jest mimo wszystko jakieś „ale”…
Po raz kolejny na polskim rynku zawitali nasi ukochani Nick i Charlie. Dosłownie i w przenośni, bo nowelka, o której chciałabym wam dzisiaj powiedzieć, nosi dokładnie taki tytuł: „Nick i Charlie”. Została wydana przez wydawnictwo Jaguar, któremu po raz kolejny chciałabym podziękować za ogromne zaufanie. Tak jak objęłam patronatem medialnym Heartstoppera, tak teraz mogę „podpisać” się swoim zakurzonym logo i pod tą historią. Nie będę kłamać, jestem z tego niesamowicie dumna. Cieszę się, że jestem w tym miejscu i wierzę, że znów sprawdzę się jako patronka. Chciałabym przekonać do tej nowelki jak najwięcej osób. Bo warto
Mówi się, że seksualność... życie intymne to indywidualna sprawa. Mówi się także, że jest to coś, o czym nie powinno się rozmawiać w towarzystwie. Seks, ciało i wszystko, co się z tym ciałem wiąże, istnieją w sferze pewnego silnie zakorzenionego w naszych umysłach tabu. Powstają coraz to nowe książki i artykuły, wciąż słyszy się głosy normalizujące mówienie o seksie. Mimo to w wielu z nas wciąż istnieje głęboko zakorzeniony wstyd. Strach przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Przed mówieniem o miesiączce, potrzebach, czy nawet problemach zdrowotnych. Czymś, co powinno być najnormalniejsze na świecie, bo jest nieodłączną częścią naszego życia. Czymś, o czym się nie rozmawia, bo ktoś kiedyś stwierdził, że nie wolno mówić o tym, co „zakryte”. Bo skoro natura postanowiła to schować, to my też nie powinniśmy zwracać na to zbyt dużej uwagi…
Od czego by tu zacząć. Może od tego, że „She drives me crazy” to stosunkowo krótka książka – liczy sobie nieco ponad trzysta stron. Wiecie, to jedna z tych historii, którą można pochłonąć na jednym, może dwóch posiedzeniu. Wystarczy dobra herbatka pod ręką, ciepły koc na ramionach i mruczący towarzysz na kolanach. Wystarczy kilka godzin, które, swoją drogą, mijają przy tej książce naprawdę w mgnieniu oka. No i już. Nieoczekiwanie czytelnik dociera do ostatniej strony. Patrzy na ostatnią kropkę i zastanawia się, co się właściwie wydarzyło.
Z wyrażaniem opinii na temat serii jest naprawdę różnie. Pierwszy tom jest najprostszy do oceny, zazwyczaj ten, kto pisze recenzję, dokładnie wie, jakich użyć słów. Dopiero poznaje fabułę, odkrywa świat, stopniowo buduje relację z bohaterami. Pisanie o początkach (a już zwłaszcza tych udanych) jest najprzyjemniejsze i najbardziej satysfakcjonujące. Potem jednak zaczyna się robić trudniej. Fabuła płynie, świat zmienia się jedynie do pewnego stopnia, główni bohaterowie wciąż są obecni. Recenzent zaczyna mieć kłopot. Jakich użyć słów, aby się nie powtarzać? Co napisać, jeśli książka (a w tym wypadku komiks) wciąż utrzymuje się na tak samo wysokim poziomie?
„Do wesela się wyrobię” to trzecia książka autorstwa Anny Chaber. To również moja trzecia książka tej autorki, bo staram się być z jej twórczością na bieżąco. Nie ukrywam, zaskakuje mnie regularność, z jakimi ostatnimi czasy ukazują się jej powieści. Zaskakuje, ale też nieco martwi, ponieważ nie od dziś wiadomo, że ilość nie zawsze przekłada się na jakość. Trzy książki w niespełna pół roku to dość sporo. Zobaczmy, więc, czy „Do wesela się wyrobię” okaże się pozytywnym zaskoczeniem, czy może wręcz przeciwnie, rozczarowaniem?
„Cienie między nami” to książka, która zainteresowała mnie w momencie, w którym pojawiły się jej pierwsze zapowiedzi. Przyciągnęły mnie jej ładna okładka i ciekawy opis. Nie zastanawiałam się zbyt długo, gdy tylko pojawiła się okazja, zdecydowałam się po nią sięgnąć. Przeczytałam ją, bawiłam się naprawdę dobrze, a teraz opowiem o niej i wam.
Dziewczyna, która doskonale wie, czego chce.
Nie zamierza ustawiać się w kolejce do tronu.
Pragnie uwieść króla i założyć jego koronę.
Aby to zrobić, będzie musiała go zabić.
Uwielbiam sięgać po książki z wątkiem romantycznym. Kocham wszelkie rodzaje miłości: od tej, która dopiero się rozwija, przez tę chaotyczną i skomplikowaną, po tę, która pozornie nie ma prawa bytu. Nie przepadam stricte za romansami, ale z wypiekami na twarzy pochłaniam historie, w których miłość odgrywa ważną rolę. Myślę, że właśnie dlatego obawiałam się sięgnąć po „Loveless” Alice Oseman. To trochę tak, jakby miłośnikowi górskich wycieczek, zaproponować wyjazd nad morzę. Choć taka osoba wie, że istnieje szansa, iż spodoba jej się nad wodą, nie podchodzi do tej sugestii zbyt entuzjastycznie. „Loveless” było właśnie takim moim prywatnym wyjazdem nad morze. Książka o aseksualnej i aromantycznej bohaterce nieco mnie przerażała. Bałam się, że mnie znudzi lub nie odnajdę w niej tego, za czym przepadam w większości powieści. Myliłam się. I to bardzo! Znalazłam w tej książce wiele prawdziwej miłości. Ku mojemu zaskoczeniu znalazłam w niej także część... siebie.
„Magiczny świat chwieje się w posadach. Celebrant zjednoczył smoki w wielką armię, którą przed zaatakowaniem ludzkości powstrzymuje już tylko jeden artefakt. Stare sojusze zostają wystawione na próbę, więc Seth i Kendra rozpaczliwie szukają nowych sprzymierzeńców. Seth musi się wywiązać z przysięgi złożonej Śpiewającym Siostrom.
Wspierany jedynie przez Calvina, próbuje zebrać fragmenty Klejnotu Eteru, między innymi kamienie z koron Króla Smoków, Królowej Olbrzymów i Króla Demonów.
Kendra jest rozdarta między powinnością wobec Smoczej Straży a pragnieniem ratowania Paprota. Czy uda jej się podważyć władzę Ronodina w krainie wróżek, a jednocześnie nie zostawić zabójców smoków na pastwę polującego na nich Celebranta i jego synów?
Bohaterów czeka ostatnia walka w ukrytym królestwie o nazwie Selona. Aby mieli szansę powodzenia, muszą powstać legendarni zabójcy smoków, trzeba odkryć zaginione sekrety i zbudzić przedwieczne moce.”
Ci, którzy w miarę śledzą moje recenzje, z pewnością zauważyli, że nie jest to pierwsza opinia na temat książki Diany Wynne Jones, brytyjskiej autorki powieści fantasy. Wszystko zaczęło się od animacji Ruchomego Zamku Hauru. Potem sięgnęłam po pierwowzór i... tak jakoś samo poszło. A skoro już poszło, to dziś chciałabym wam opowiedzieć o kolejnej opowieści autorki, na podstawie której także powstała ekranizacja. Mowa tu rzecz jasna o „Skorku i czarownicy”. Książce, którą przeczytałam zaraz po obejrzeniu filmu animowanego. Jakie są więc moje odczucia? Uważam, że film jest lepszy od książki, czy wręcz przeciwnie, sądzę, że ten nie umywa się do oryginału? Co w ogóle sądzę o owym oryginale? Przekonajmy się.
Długo nie mogłam zabrać się za „Wszystko, czego nie zrobiliśmy razem”. Brałam tę książkę do ręki, czytałam i ją odkładałam. Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego, ponieważ później okazało się, że pierwsze kilkadziesiąt stron naprawdę mnie wciągnęło. Gdy już zdecydowałam się na dłuższy seans czytelniczy, za jednym podejściem pochłonęłam niemal jedną czwartą tej historii. Potem znowu odłożyłam książkę i nastąpił zastój. Potem znów obiecałam sobie, że przeczytam więcej i… skończyłam książkę. A skoro jestem już po lekturze, wypadałoby powiedzieć o niej coś więcej.
Kiedy poznawałam historię Nicka i Charliego, nawet nie wiedziałam, że istnieje coś takiego jak bookstagram. Nie byłam recenzentką, byłam zwyczajną czytelniczką, którą zauroczyła relacja dwóch zakochujących się w sobie chłopców. Kupowałam kolejne tomy Heartstoppera, w międzyczasie odkrywając, że ciągnie mnie nie tylko do czytania, ale i do mówienia o książkach. Dziś, mam okazję porozmawiać z wami o kolejnej z nich. Niepozornej, a jednak wyjątkowo dla mnie ważnej. Dlaczego? Ponieważ jako Zakurzona Biblioteka objęłam ją medialnym patronatem. Podpisywałam się pod nią już wcześniej, dziś jednak mogę zrobić to oficjalnie.
"To tylko zimowy blues” to kolejna książka Anny Chaber, autorki, która pojawiła się na książkowym rynku jesienią 2021 roku. Mieliśmy wtedy okazję poznać romantyczną historię Grega i Pauli. Mowa tu rzecz jasna o „Zaproś mnie na Pumpkin Latte”, które zaraz po premierze przypadło do gustu wielu czytelnikom. Ja także zaliczam się do tego grona, więc jak tylko dowiedziałam się o kolejnej książce pani Chaber, sięgnęłam po nią bez zastanowienia. Czy historia Karoliny i Daniela była równie przyjemna?
Na początku grudnia dawałam wam znać o pewnie interesującej pozycji książkowej. Jak już się zapewne domyślacie, mowa tu o niejakich „Klechdach”, zbiorze starożytnych podań i powieści ludu polskiego i Rusi. Zgromadził je niegdyś Kazimierz Władysław Wójcicki, polski literat, wydawca i historyk. Słyszeliście o nim lub o jego zbiorze? Jeśli nie, nie musicie się o nic martwić, ja także nie miałam pojęcia o istnieniu tej masywnej księgi. Właśnie dlatego postanowiłam wam o niej opowiedzieć. Być może i was pochłonie dawny świat naszych polskich bajek. Bajek surowych i niekiedy makabrycznych, ale wciąż unikalnych i niezwykle inspirujących. W końcu to od nich zaczęło się tak wiele historii…
Witajcie, a może warto byłoby napisać „witojcie”! Niestety mam dla was smutną wiadomość, bo przychodzę do was z już ostatnią świąteczną historię. Dobra wiadomość jest taka, że mogę wam opowiedzieć o kolejnej, bardzo przyjemnej lekturze. „Zaufaj swoim marzeniom” pani Natalii Sońkiej to już ostatnia książka z zakopiańskiej serii. Ostatnia recenzja świąteczna i ostatnia część. No popatrzcie tylko, jak się ciekawie złożyło...
Warto chyba zacząć od napisania, że ta recenzja będzie TOTALNIE nieobiektywna i WCALE nie czuję się z tego powodu winna! Uwielbiam twórczość Alice Oseman, już jakiś czas temu przeczytałam wszystkie jej powieści graficzne z serii Heartstoppera. No dobrze, nie wszystkie, bo zatrzymałam się na tych wydanych tomach (aktualnie czterech). Nie to jest jednak najważniejsze. Najważniejsze jest to, że aktualnie nie czekam już wyłącznie na kolejne, anglojęzyczne wydania. Teraz czekam także na nasze, polskie egzemplarze Heartstoppera. I kurczę, doprawdy nie wiem, czy można się bardziej cieszyć.
Sięgnęłam po tę książkę z myślą, że zacznę ją czytać i wrócę do niej za jakiś czas. Patrzyłam na nią, zastanawiając się, ile dni zajmie mi przeczytanie ponad 900 stron tekstu. Uznałam, że zostawię tę lekturę na potem… a potem zaczęłam ją czytać. I przepadłam. Zatonęłam tak, jak Nesta tonęła w głębinach Kotła. Pozwoliłam nieść się tej historii, opowieści złamanej kobiety, która wyszła z otchłani, zabierając coś, czego nie powinna. Która stała się równie ostra, co srebrzyste ostrze. Która sama stała się ostrzem…
Nadszedł czas na przedostatnią, świąteczną opowieść. Tym razem porozmawiamy o „Krainie spełnionych życzeń”, kontynuacji książki „Kraina Zeszłorocznych choinek”. Zabawne jest to, że zaczynam pisać tę recenzje dokładnie rok po tym, jak dodałam opinię na temat pierwszej części: czwartego stycznia. Czy ta opinia będzie równie pozytywna? Zobaczymy.
Długo czekałam na premierę „Domu wielu dróg”. Uwielbiam „Ruchomy zamek Hauru”, Sophie, Kalcyfera, a już zwłaszcza tytułowego czarodzieja. Nie zliczę, ile razy oglądałam pełnometrażowy film na podstawie ich przygód. Nie określę też, jak bardzo chciałam wrócić do ich świata. Świata magii, bajecznych historii i królewskich intryg. Świata, który otworzył się przede mną po raz kolejny.
Posłuchajcie więc (a właściwie przeczytajcie), czy warto sięgnąć po „Dom wielu dróg”, trzecią część magicznej serii o niezwykłych czarodziejach… a w szczególności o jednym, konkretnym czarodzieju.
