Zastanawiam się, od czego zacząć tę recenzję? Może więc zacznę ją od zadania wam pytania. Co łączy sprytną Enole Holmes, hołdującą zasadom Daphne Bridgerton i subtelną Elizabeth Bennet?
No cóż, gdyby z tych trzech dam uczynić jedną, w dodatku taką, która miałaby posiadać wszystkie ich cechy, niechybnie narodziłby się nie kto inny, tylko właśnie hrabina Frances Wynn. Główna bohaterka książki „Poradnik prawdziwej damy. Dobre maniery a morderstwo”.
Po przeczytaniu „Bez ciebie nie ma świąt” pierwszą rzeczą, którą zrobiłam, było sięgnięcie po kolejną świąteczną książkę Natalii Sońskiej. Padło na „Garść pierników, szczypta miłości”. Nie ukrywam, odrobinkę się bałam, biorąc pod uwagę, że jest to wznowienie książki z 2015 roku. Wiadomo, jak to jest, gdy jednego dnia czyta się najnowszą książkę autora, a kolejnego sięga się po którąś z jego starszych powieści. Zderzenie się dwóch różnych stylów, potrafi być dla czytelnika sporym zaskoczeniem. Niestety, właśnie z powodu tego zaskoczenia zdarza mu się niekiedy zapomnieć o tym, aby oceniać starszą książkę z lekkim przymrużeniem oka. Być może nawet sam autor zdaje sobie bowiem sprawę z tego, że z czasem jego teksty przeszły naprawdę dużą przemianę.
Tak było i w tym przypadku. Gdy pisałam z panią Natalią na temat jej najnowszej książki, wspomniałam, że zamierzam sięgnąć także i po „Garść pierników, szczypta miłości”. Autorka stwierdziła wtedy, że istnieje prawdopodobieństwo, że ta książka spodoba mi się nieco mniej. W końcu to była jedna z jej bardzo wczesnych historii, trochę czasu minęło, jej styl i wrażliwość mogły się zmienić.
No cóż, wygląda na to, że od teraz nie ma co ufać autorom. Pani Natalia nie miała się o co bać, bo jej powieść naprawdę mi się spodobała!
Są książki, które po prostu uwielbiam. Wartościowe, emocjonalne i pełne pasji. Poruszające mnie do głębi. Są też te „specjalne” dla mnie książki. Te, przez które czuję się naga. Te, które są mi tak bliskie, że to aż straszne. Nagle okazuje się bowiem, że ten czy inny bohater przeżywa to, czego mnie też zdarzyło się doświadczyć. Że patrząc na tekst, nie widzę słów. Dostrzegam jedynie swoje własne odbicie.
Taką książką jest właśnie „Late to the party” autorstwa Kelly Quindlen.
Nie od dziś wiadomo, że uwielbiam twórczość Alice Oseman. Gdy otrzymałam propozycję objęcia patronatem wznowienia jej debiutanckiej książki, poczułam ogromną radość. To kolejna (a zarazem pierwsza) powieść osoby autorskiej, którą mam przyjemność wziąć pod swoje skrzydła. Nawet nie macie pojęcia, jaką dumą napawa mnie myśl, że mogę podpisywać się pod tak ważną historią. Bo nie chodzi o to, że lubię daną opowieść. Chodzi o jej przekaz, o to, co kryje między wierszami. Lubić można bowiem wiele książek. Tylko niektóre zasługują jednak na to, aby się pod nimi podpisać.
Będę z wami w stu procentach szczera: nie spodziewałam się tego, że ta książka tak bardzo mi się spodoba. Zaczęłam ją jednego dnia i skończyłam kolejnego, sięgałam po nią w każdej wolnej chwili. Doszło nawet do tego, że w momencie, w którym jechałam samochodem jako pasażerka (wieczorem, więc było ciemno), wyciągnęłam telefon i zaczęłam oświetlać kartki jego ekranem. Byle tylko móc dalej czytać. Towarzyszyć bohaterom i jak najszybciej poznać zakończenie ich historii.
„Zostaliśmy na lodzie” to czwarta świąteczna historia, którą miałam okazje czytać w tym roku. To także druga książka, która niestety mocno mnie zawiodła. I jak tak o tym teraz myślę, to dochodzę do wniosku, że złożyło się na to wiele konkretnych czynników. Aby nie przedłużać już i tak długiego tekstu, w poniższej recenzji postaram się uargumentować choć część z nich.
Zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdybyście mogli wypożyczyć sobie Świętego Mikołaja? Czego byście sobie zażyczyli? Prezentów? Czyjejś obecności? Większego szczęścia w życiu? A może jeszcze czegoś innego?
Dziś pomówimy sobie o tegorocznej świątecznej powieści Agaty Przybyłek, mianowicie o „Wypożyczalni Świętych Mikołajów. Książce, o której nie wiedziałam zbyt wiele, a jednocześnie książce, która miała w moim mniemaniu tak ładną okładkę, że wręcz prosiła się o to, aby po nią sięgnąć. No więc sięgnęłam i… nie żałuję. Pani Przybyłek napisała już niejedną świąteczną książkę. Ta okazała się kolejną naprawdę przyjemną i płynną historią, z której jestem szczerze zadowolona.
Uwielbiam świąteczne książki. Jak co roku, przychodzę do wszystkich moich czytelników nie z jedną, nie z dwiema, ale aż z dziewięcioma magicznymi, zimowymi opowieściami. Magicznymi historiami o bohaterach, którzy przygotowują się do świąt. Mam nadzieję, że ten niezwykły czas oczekiwania będzie dla was równie miły, jak dla mnie. W końcu nie ma nic cudowniejszego, niż możliwość spędzenia grudnia w towarzystwie powieści naszych utalentowanych, polskich autorek.
.JPG)
Patrzę na pustą stronę i zastanawiam się, od czego zacząć tę recenzję. Może zacznę po prostu od samego końca i napiszę słowa, które od dawna chodzą mi po głowie. „Zdążyć do domu na święta” to jak dotąd najlepsza powieść Anny Chaber. A warto podkreślić, że czytałam je wszystkie.
