Choć święta już za nami, wciąż mamy grudzień, a co za tym idzie, wciąż możemy bez oporów sięgać po świąteczne książki. W moim przypadku padło tym razem na „Zostań moim aniołem” autorstwa Gabrieli Gargaś, pisarki, z której piórem miałam już przyjemność obcować i nie było to spotkanie bynajmniej nieprzyjemne. Czy jednak i tym razem autorce udało się mnie do niego przekonać?
Pamiętam, jak w ubiegłym roku czytałam „Wigilijną przystań” Sylwii Trojanowskiej. Książka mi się podobała, ale miałam do niej kilka uwag (tak jak zresztą do każdej książki, jak wiadomo bowiem każdemu miłośnikowi czytelnictwa, nie tak łatwo znaleźć idealną lekturę). Nic więc dziwnego, że zabierając się za czytanie „Wzgórza świątecznych życzeń”, czyli tegorocznej powieści autorki, nie nastawiałam się ani na złą, ani na świetną książkę. Wyobraźcie sobie, jak duże było moje zdziwienie, gdy okazało się, że nie będę mogła napisać nic złego o tej książce. „Wzgórze świątecznych życzeń” to kawał naprawdę przyjemnej, świątecznej historii!
Z fantastyką jest u mnie z reguły tak, że zawsze przed lekturą danej książki, mam już w głowie cały zarys fabuły i to, w jaką stronę potencjalnie pójdzie jej autor. Nie ukrywam, że jest to swego rodzaju przekleństwo, zważywszy że często łapię się później na tym, iż moja wersja wydarzyć, wydała mi się o wiele bardziej interesująca. Bywa też jednak odwrotnie, bo zdarzają się autorzy, którzy potrafią zaskoczyć mnie oryginalnym, świeżym podejściem do tematu i rozwiązaniami, na które sama zbyt szybko bym nie wpadła. Myślę, że właśnie dlatego z czasem przestałam czytać opisy niektórych książek. Lubię, kiedy te mnie zaskakują, bo podchodzę do nich bez żadnych konkretnych oczekiwań fabularnych.
„Otwórz się na miłość to już trzecia świąteczna książka, po którą miałam okazję sięgnąć. Nie ukrywam, że liczyłam na bardzo świąteczną i bardzo przyjemną lekturę, po której będę miała ochotę na korzenne ciasteczka, zapalenie pachnącej ciastem świecy i wsunięcie się pod koc. Czy „Otwórz się na miłość” sprawiło, że poczułam świąteczny klimat? Przekonajmy się...
„Gdybym cię nie spotkała” to druga świąteczna książka, po którą dane mi było sięgnąć w tym miesiącu. Agata Przybyłek, której książki bardzo lubię, a co za tym idzie, już nie raz po nie sięgnęłam, stworzyła kolejną, ciepłą opowieść w grudniowym klimacie. Jak powszechnie jednak wiadomo, nie oceniamy książki po okładce, a treści po poprzednich tekstach autora. Czy więc ta konkretna historia przypadła mi do gustu?
Casimir założył nogę na nogę. Oparł łokieć o podłokietnik, aby palcami prawej ręki podeprzeć się wygodnie pod brodą.
– Naprawdę sądzisz, że to konieczne? – odezwał się w końcu, lustrując wzrokiem piętrzące się w kącie gabinetu drzewko. Przejechał sobie palcem wskazującym po wargach. – Zazwyczaj choinkę stawiamy przy wejściu, ewentualne w głównej sali. Po co mi egzemplarz w prywatnym gabinecie?
Soren zignorował pozbawiony zrozumienia ton jasnowłosego. Wyciągnął z drewnianego pudełka kolejną bombkę i podniósł ją do poziomu oczu, z zadowoleniem oceniając pomarańczowe zdobienia.
– Ocieplimy twój wizerunek – oznajmił spokojnie, wieszając bombkę na jednej z gałęzi, tuż obok kryształowej figurki. Przedstawiała mężczyznę bez twarzy trzymającego w dłoniach herb z gronostajem. – Wszyscy zaczynają już czuć świąteczną atmosferę.
Casimir postukał palcami o blat biurka.
– Świąteczna atmosfera nie zwalnia nikogo z obowiązków – zauważył, spoglądając kątem oka na piętrzący się na nim stos papierów. Każdy dokument musiał tego dnia przeczytać. Jakby tego było mało, co najmniej połowa wymagała jego akceptacji i podpisu, a druga odrzucenia i podania sensownego powodu, dlaczego tak się stało. Miał naprawdę dużo pracy, a obecność Sorena, który pojawił się w jego gabinecie z nie jedną, ale aż czterema skrzynkami fikuśnych ozdób, wcale nie pomagała mu w utrzymaniu skupienia.
Nadszedł grudzień, a więc czas sięgnąć po jedną z siedmiu świątecznych książek wydawnictwa Czwarta Strona. W tym roku moim pierwszym wyborem są Grudniowe Kwiaty autorstwa Karoliny Wilczyńskiej. W ostatnie święta także miałam przyjemność czytać książkę tej pisarki i pamiętam, że historia jej bohaterów nawet mi się podobała. Jak będzie w tym roku?
Mam wrażenie, że sięgając po „Berło ziemi” spodziewałam się… czegoś nieco innego. Zakładałam, że będzie to kolejna książka w klimacie fantasy, której główna bohaterka okaże się silną, dumną i gotową bronić swoich racji dziewczyną, a sama fabuła zostanie oparta na spiskach, królewskim przepychu i silnie zaakcentowanym wątku miłosnym. Po lekturze muszę przyznać, że zostałam bardzo zaskoczona. Zastanawiam się tylko, czy na pewno pozytywnie.
Przyznam, że osobiście często mam problem z krótkimi książkami. Zawsze mam wrażenie, że takie historie dałoby się opowiedzieć wolniej, dokładniej, subtelniej. Trochę jak z wierszami, którym raz wystarczą zaledwie dwie linijki, aby uderzyć czytelnika w samo serce, a innym potrzebują mnóstwo papieru, aby wyrazić to, co owo serce czuje. Obawiałam się, że tak samo będzie w przypadku Szklanego maga. Że to będzie wiersz, który będzie chciał wyrazić wiele, ale w zbyt małej ilości słów. Papierowy mag stał pod tym względem na skraju wysokiej przepaści, balansował, ale jakimś cudem udało mu się utrzymać. Czy Szklany mag poszedł w jego ślady?
Na wstępie warto zaznaczyć, że ta recenzja najpewniej nie będzie zbytnio obiektywna. Uwielbiam Pocałunek zdrajcy i Pocałunek szpiega i od bardzo dawna czekałam na polskie wydanie Pocałunku zwycięzcy. Od samego początku nastawiałam się ponadto na to, że trzeci, wieńczący trylogię tom, pokocham całym swym czytelniczym sercem. Czekałam na zapowiedź tej części, a kiedy w końcu się pojawiła, odliczałam dni do premiery. Nie przesadzę, jeśli napiszę, że to jedna z moich ulubionych książkowych serii! I wiecie co? Po poznaniu zakończenia, moje zdanie wciąż pozostaje takie same. Uwielbiam tę trylogię!
„Kobieta w czerni” to moja pierwsza książka autorstwa pisarki i dziennikarki, Kerry Wilkinson. Lubię czasem sięgnąć po coś innego niż fantastykę, a wtedy z reguły pada na książki obyczajowe, romanse lub właśnie kryminały. Tym razem padło na thriller. Czy jestem zadowolona z tej „fantastycznej” odskoczni? Cóż… Z jednej strony tak, z drugiej… ciężko powiedzieć.
Zaczynając tę recenzję, a właściwie ją planując, zastanawiałam się, do czego najlepiej porównać lekturę „Ksiąg zapomnianych żyć”. Stwierdziłam wtedy, że najbliżej jej czekoladzie. Dlaczego? Bo ta książka jest trochę tak, jak czekolada. Nowa, dopiero pojawiająca się na rynku, mleczna czekolada, której komuś nie było jeszcze dane spróbować, ale ci, którzy dostąpili owego zaszczytu, zdążyli wychwalić ją pod niebiosa, twierdząc, że każdy powinien jej spróbować. I pewnego dnia ten ktoś, kto jeszcze nie miał jej w ustach, postanawia po nią sięgnąć. Tyle że zamiast mlecznej czekolady, trafia na taką z dodatkami. Jest pyszna, nawet bardzo. Tylko że liczył na coś zupełnie innego. Smak czekolady zastąpił smak dodatków.
Odkąd pamiętam, a raczej odkąd odkryłam istnienie gier RPG (role-playing games), marzyłam, aby kiedyś wziąć w takowej udział. Kiedy więc dowiedziałam się o istnieniu książek paragrafowych, wiedziałam, że jakaś koniecznie musi się znaleźć w moich rękach. Padło na „Czarnoksiężnika z Ognistej Góry”. Jednoosobową grę fabularną od grupy wydawniczej Foksal.
Co mogę powiedzieć na samym początku tej recenzji? Przeczytałam kolejną książkę, która wzbudziła moją konsternację. Znów nie mam bladego pojęcia, co myślę o historii, którą dane mi było poznać. Czy mi się podobała, bo przeczytałam ją w ciągu dwóch dni, czy wręcz przeciwnie, mam do niej negatywny stosunek, bo pojawiło się wiele rzeczy, które wywoływały na mojej twarzy wszelkiego rodzaju grymasy? Cóż… Spróbuję odpowiedzieć na to pytanie zarówno wam, jak i samej sobie w poniższym tekście.
Dużo czasu zajęło mi przeczytanie Księżycowego Miasta. Podzielona na dwie części, obszerna książka, sprawiła, że spędziłam z nią o wiele więcej wieczorów, niż początkowo zakładałam. Cieszę się jednak, ponieważ szał związany z premierą zdążył już minąć i mogę teraz porozmawiać z wami o tej książce na spokojnie, bez świadomości, że tego samego dnia oprócz mojej, pojawi się jeszcze dziesięć podobnych recenzji i ta konkretna zginie gdzieś w tłumie. Dlaczego? Bo nie chciałabym, aby zginęła. Tak samo, jak nie chciałabym, aby w tłumie innych książek zginęło Księżycowe Miasto.
Z twórczością Taylor Jenkins Reid spotykam się nie po raz pierwszy. Czytałam napisane przez nią „Siedmiu mężów Evelyn Hugo”, a także „Daisy Jones&The Six”. Polubiłam się z jej stylem, umiejętnością przedstawiania bohaterów w taki sposób, że po przeczytaniu wspomnianych wyżej książek, byłam święcie przekonana, że nie ma opcji, aby autorka opisywała fikcyjne postacie. Tym bardziej teraz, kiedy dostałam możliwość zapoznania się z pierwszą wydaną historią autorki – jej debiutancką książką – nie mogłam odpuścić takiej okazji. Byłam bardzo ciekawa, od czego zaczynała amerykańska powieściopisarka, która obecnie jest jedną z bardziej pożądanych przez świat czytelniczy autorek.
Spotkałam się z opiniami, że książka Martyny Senator „Najgłośniej krzyczy serce” była czytelnikom potrzebna. Że powinien ją przeczytać każdy, zarówno ten, kto spotkał się z podobnym traktowaniem, co bohaterowie, jak i ten stojący po drugiej stronie barykady, niemogący pojąć, co czuje dręczona osoba. Że potrzebna była książka, która w przystępny sposób poruszy temat przemocy psychicznej i fizycznej wśród młodych, zastraszanych osób.
Czy faktycznie książka była potrzebna?
